Ο Νίκος άφησε πίσω του την Αθήνα και ζει στην επαρχία με παρέα τις μέλισσες και τον σκύλο του τον Ραμόν.
Ο Νίκος είναι 32 χρονών. Μια μέρα κατάλαβε ότι η Αθήνα δεν τον σήκωνε άλλο και εκείνος δεν την άντεχε πια, έτσι, μετακόμισε στην Λακωνία και έγινε μελισσοκόμος. Σήμερα ζει ήσυχα, με τον σκύλο του, Ραμόν, σε έναν μικρό οικισμό, που ο ίδιος αποκαλεί «Ανεξάρτητη Αντιφασιστική Χώρα της Πικρής». Μόλις πλησιάσεις την περιοχή, όλα αποκτούν χρώμα. Η ζωή του είναι ελεύθερη, πολύχρωμη και επαναστατική, όπως και ο ίδιος άλλωστε.
Πώς ένας νέος άνθρωπος αποφασίζει να φύγει από την Αθήνα και να απομονωθεί;
Απογοητεύτηκα με την κατάσταση, ειδικά την πολιτική. Αποφάσισα να μην γίνω δούλος του συστήματος. Είμαι πολύ απογοητευμένος με τον κόσμο, γιατί όλα είναι στο χέρι του κόσμου και δεν το αντιλαμβάνεται. Δες τους ψηφοφόρους μεγαλύτερης ηλικίας, δεν δέχονται την μαλακία που έχουν κάνει. Βλέπουν τα λάθη που έχουν γίνει 40 χρόνια, αλλά αντί να τα παραδεχτούν, νομίζουν ότι επαναστατούν με την Χρυσή Αυγή. Κλασικοί ελληνάρες μπετόβλαχοι. Και εγώ είμαι πατριώτης, γιατί αγαπάω αυτό το χωράφι για τον πολιτισμό του, για την ιστορία του. Αλλά ο κόσμος έχει πολωθεί, έρχεται εμφύλιος έτσι όπως πάμε.
Και φεύγοντας ξέφυγες από το σύστημα;
Κοίτα, εγώ είμαι αναρχικός αντιεξουσιαστής. Αντιεξουσιαστής σίγουρα, τώρα αναρχικός όποιος το λέει και το πιστεύει είναι μαλάκας, γιατί είμαστε παιδιά που μας έχει γαλουχήσει το σύστημα. Η αναρχία ακούγεται ωραία, αλλά δεν την έχουμε ζήσει και αυτοί που κάνουν τους αναρχικούς είναι υποκριτές. Λίγοι φεύγουν για να ακολουθήσουν μια άλλη στάση ζωής. Οι άλλοι απλά κάθονται στην Αθήνα και παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τα ΜΑΤ και ρίχνουν κανένα γκομενάκι εναλλακτικό. Και όντας στο περιθώριο γίνονται οι χειρότεροι του συστήματος. Εγώ αυτό το παιχνίδι του συστήματος δεν θέλω να το παίξω, γι’ αυτό έφυγα.
Με τα μελίσσια πως ασχολήθηκες; Τι έχεις τελειώσει;
Σπούδασα πληροφορική. Δεν μου άρεσε πολύ όμως, γιατί έκανα το μηχανογραφικό μου και με πέταξε σε μία σχολή. Και μετά το σύστημα με πέταξε σε μία δουλειά και γενικά προσπαθούσε να με κάνει ρομπότ. Άρχισα να το αρνιέμαι όλο αυτό το πράγμα. Πιο παλιά πήγαινα από ανανέωση συμβάσεων σε ανανέωση συμβάσεων. Λίγο πριν την κρίση άρχισα να τρώω πόρτες και να μην μπορώ να βρω μια δουλειά που να αντικατοπτρίζει τα όνειρά μου και τον μόχθο μου. Για να καταλάβεις, δούλευα στο Πλαίσιο 3 μήνες, μέχρι την δολοφονία του Γρηγορόπουλου και την επόμενη μέρα τους παίρνω τηλέφωνο και τους λέω: δεν έρχομαι, πάω στην πορεία. Μια μέρα γράφτηκα για ένα σεμινάριο μελισσοκομίας, -μέχρι τότε φοβόμουν τις μέλισσες. Οι πιο πολλοί ήταν συνταξιούχοι στο σεμινάριο, με τον μόνο που τα λέγαμε καλά ήταν ο φίλος μου ο Λος.
Στο σεμινάριο έγινε λοιπόν η αρχή;
Σε κάποια εκδρομή που διοργάνωσε το σεμινάριο, που μάλιστα ήταν να μην πάω γιατί ήμουν ξενυχτισμένος. Μας πήγαν σε έναν μεγάλο παραγωγό στην Πάτρα και στην ξενάγηση πάνω ακούμε ότι έψαχναν 2 άτομα επιπλέον για δουλειά και λέμε ωραία είναι εδώ, φύση, ζωάκια. Τα φρικιά μέσα στα μελίσσια. Κάθισα 2 σεζόν, ήταν δύσκολα αλλά έμαθα πράγματα. Έφυγα από εκεί, ήρθα στην Λακωνία και άρχισα να το κάνω μόνος μου. Ο φίλος μου ο Λος πήγε στην Καλαμάτα και κάνει το ίδιο πράγμα.
Γιατί κάποιος που θέλει να αγοράσει μέλι να προτιμήσει κάποιον σαν εσένα;
{Γιατί οι μεγάλοι παραγωγοί και οι χοντρέμπορες παντρεύουν τα μέλια, το θυμαρίσιο με το μέλι ζαχαροπλαστικής. Και οι έμποροι σαν τις μεγάλες φίρμες μελιού έχουν κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τι πάει να πει μέλι. Οι δε μικροί παραγωγοί κρέμονται από τα δέντρα ακόμα.}
Τι εννοείς «κρέμονται από τα δέντρα» ;
Φαντάσου ότι τους μελισσοκόμους της περιοχής δεν τους ενδιαφέρει ο συνεταιρισμός, να βάλουμε κάτω κάποια χρήματα για να αγοράσουμε μηχανήματα. Γι’ αυτό και εγώ τα αγόρασα μόνος μου. Αυτούς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην πέσει η τιμή κάτω από τα 15 ευρώ το κιλό -ενώ άλλοι πουλάνε στα 20 μέχρι και 25 ευρώ- για να βγάλουν πιο μεγάλο κέρδος. Εγώ πουλάω στα 12 και τους χαλάω την πιάτσα. Εξάλλου δεν απευθύνομαι σε έναν καταναλωτή που έχει χρήματα. Σίγουρα έχει ένα κόστος να βγει το μέλι, αλλά πρέπει να σεβαστώ και το τι περνάει ο κόσμος.
Μπορείς να βιοποριστείς από αυτό;
Φέτος έβγαλα 500 κιλά μέλι, χωρίς να κλέβω πολύ τα μελίσσια μου. Με 10 -12 ευρώ που το δίνω, βγάζω γύρω στα 5.000 με 6.000 ευρώ το χρόνο. Αυτή τη στιγμή κάνω μια δουλειά που την γουστάρω, έχω άπλετο χρόνο και κάνω την ψυχοθεραπεία μου στην φύση, είμαι άρχοντας του εαυτού μου και βγάζω όσα βγάζει ένα παιδί που το σκίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, Δευτέρα με Παρασκευή. Εγώ βγάζω ένα τάλιρο και το κάνω ό, τι γουστάρω και σιγά-σιγά προσπαθώ να επεκταθώ και να κάνω κι άλλα μελίσσια.
Είσαι ευχαριστημένος με την ζωή σου εδώ; Δεν σου λείπουν πράγματα;
Δεν ήθελα να είμαι δούλος στην Αθήνα, έφυγα από επιλογή μου, για να κάνω κάτι δικό μου. Στην επαρχία μου λείπουν άλλα πράγματα. Έτσι πάει, κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις. Εδώ είναι πιο μοναχικά και επειδή είμαι κοινωνικός μου στοιχίζει που δεν έχω βρει ανθρώπους να μπορώ να συνεννοηθώ. Αλλά έχω κάνα δυο φίλους και φυσικά τον Ραμόν (το λυκόσκυλό του). Τις περισσότερες φορές όμως είμαι ευχαριστημένος που έφυγα. Κι αν με πετύχεις με σκυμμένο το κεφάλι, να με χτυπάς πιο δυνατά να έρθω στα ίσα μου πάλι, που λέει και ένας αγαπημένος στίχος.
Θα ξαναγύριζες Αθήνα ποτέ;
Μόνο για καμιά συναυλιάρα. Η Αθήνα για μένα είναι πλέον μόνο για διακοπές και το να γύριζα πίσω θα ήταν σαν να παραδίνομαι. Την έκανα, τέλος.
Τις μέλισσες τις αγαπάς; Εννοώ, σίγουρα δεν είναι σαν ένα κατοικίδιο, αλλά στενοχωριέσαι όταν σου πεθαίνουν;
Πάρα πολύ. Εφιάλτες βλέπω. Μια φορά είχα ξεχάσει κλειστό ένα μελίσσι όταν τις μετέφερα και τις βρήκα μετά από 2 μέρες σκασμένες. Δεν μπορείς να καταλάβεις, 6 μήνες έκανα να το ξεχάσω. Οι μέλισσες για μένα δεν είναι ένα έντομο απλά, είναι ψυχάρες.
Εξήγησέ μου τη δομή της κοινωνίας του μελισσιού.
Είναι μια τρομερά αξιοκρατική κοινωνία. Υπάρχει η βασίλισσα, που δεν είναι η κακομαθημένη γαλαζοαίματη που φανταζόμαστε, γιατί μέχρι την στιγμή που θα πεθάνει, δουλεύει ατελείωτα και τρώει βασιλικό πολτό, γιατί γεννάει συνεχώς. Μετά υπάρχουν οι παλιές εργάτριες, που φυλάνε το μελίσσι, οι οποίες θα σε τσιμπήσουν μόνο αν θεωρήσουν ότι κινδυνεύει το σπίτι τους. Επίσης υπάρχουν οι νέες εργάτριες, που κάνουν δουλειές όπως το να καθαρίσουν το μελίσσι, άλλες εργάτριες ταΐζουν την βασίλισσα και την ακολουθούν μονίμως. Και μην ξεχνάμε και τους παρεξηγημένους κηφήνες, οι οποία τα δίνουν όλα για να γονιμοποιήσουν την βασίλισσα και μόλις το κάνουν, πεθαίνουν.
Υπάρχει ισορροπία στην κοινωνία τους;
Σαφώς, και την ορίζουν οι ίδιες. Είναι μια οργανωμένη κοινωνία και όλοι έχουν μια δουλειά να κάνουν. Αν για παράδειγμα πέσει πείνα στο μελίσσι, τους πρώτους που διώχνουν είναι τους κηφήνες. Ή αν η βασίλισσα δεν είναι αποδοτική, την σκοτώνουν και βγαίνει γόνος για καινούρια βασίλισσα. Επίσης μου αρέσει πολύ που η κάθε μέλισσα ξέρει επιστρέφει στο μελίσσι της.
Πώς ξέρει ποιο είναι το δικό της;
Το κάθε μελίσσι έχει την δική του μυρωδιά, άλλα και με τα χρώματα τα αναγνωρίζουν, γι’ αυτό και τα ζωγραφίζω. Αλλά και πολύ μακριά να πάνε, πάλι βρίσκουν το δρόμο για το σπίτι τους. Οι μέλισσες λειτουργούν σαν GPS και βρίσκουν το μελίσσι τους με μαγνητικά πεδία.
Είσαι νέος, πως φαντάζεσαι το μέλλον; Ποιες είναι οι προσδοκίες σου;
Θέλω να καταφέρουμε να πάρουμε εμείς την κατάσταση στα χέρια μας, σαν νέοι άνθρωποι με κάποιες αξίες και ιδανικά. Δεν θέλω να είμαι το ίδιο πράγμα σε συνέχεια. Κι επειδή είμαι γραφικός και ονειροπόλος, θέλω αυτό που διάλεξα να το παλέψω μέχρι τέλους. Και δεν έχω όνειρο να γίνω πλούσιος. Είμαι άνθρωπος που ξέρει τι πάει να πει αξιοπρέπεια και μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς και να κάνω 2-3 πράγματα σε αυτή τη γαμημένη τη ζωή, με αυτά που μπορώ να βγάλω και να μοιραστώ με κάποιον συνάδελφο, συνέταιρο, συναγωνιστή. Πιστεύω στο συνεταιρίζειν και συνεταιρίζεσθαι, γιατί 2 χέρια δεν μπορούν να κάνουν όσα κάνουν 4, 6, 8…
Κείμενο: Εβίτα Μαντζαβίνου
Φωτογραφίες: Βασίλης Μεϊμέτης
Πηγή
Δημοσίευση σχολίου